Lletres: Conny Vandenbos. Mijn Hart Bemint Teveel.

Een vrouw dient weg te gaan
Van tafel op te staan
Wanneer de liefde is afgeruimd
Zich af te wenden zonder woorden
Om wat onwetend werd verzuimd
Een vrouw moet waardig zijn
Ondanks haar liefdespijn
Beheerst verdwijnen zonder klacht
Zich zonder omzien daarheen wenden
Waar haar een beter leven wacht

Een vrouw mag niet zo klein
Zo vol van tranen zijn
Om geluk dat niet bleef bestaan
Een vrouw hoort daar te zijn
Waar liefde waar kan zijn
Waar geest en stof tesamen gaan

Een vrouw dient weg te gaan
Dient zich een bres te slaan
Door alle hindernissen heen

Als op de puinhoop van haar liefde
Haar hart verandert in een steen
Een vrouw dient groot te zijn
Ook in haar zielepijn
Zij moet de scherpste kreet van haat
Als laatste liefdeswoord bewaren
En niet meer denken aan de smaad

Een vrouw dient wijs te zijn
En koud als ijs te zijn
Voor de poort van een stervend hart
Een vrouw dient weg te gaan
Ver van de plaats vandaan
Waar liefde niet gedijd
Maar ik ben bang voor strijd
De angst klopt in m'n keel
Mijn hart bemint te veel